Στο ΚΠΕ Μακρινίτσας...

Σήμερα, Δευτέρα 30 Απριλίου 2012, μαθητές της Γ΄ και της Δ΄ τάξης επισκεφτήκαμε το Κέντρο Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Μακρινίτσας. Με τους εκπαιδευτικούς του Κέντρου τον κ. Παναγιώτη και την κα. Κατερίνα υλοποιήσαμε το πρόγραμμα «Τουριστικές Διαδρομές στη φύση και στην παράδοση του πηλιορείτικου χωριού».

"Σταθείτε παρέα μια στιγμή κι ακούστε και τη δική μου φωνή;

- Ποιος μας φωνάζει; Ποιος στην παρέα μας μιλεί;

- Η Κρήνη σας μιλά που πριν από λίγο με το νερό της σας ξεδίψασε. Η ζωή μου ξεκινά από χρόνια μακρινά. Χτίστες από μέρη μακρινά με έχτισαν σε τούτη τη γωνιά. Κουβάλησαν πέτρες από κείνο το γυμνό βουνό, το Σαρακηνό. Και στο τέλος με στόλισαν και με ένα σταυρό. Και ξέρετε γιατί; Για να προστατεύει εμένα και το νερό από τα κακά τα ξωτικά. Εκείνο που θέλω να σας πω είναι για ένα έθιμο μακρινό. Στα χρόνια του παππού και της γιαγιάς κάθε πρώτη του χρόνου έρχονταν πρωί- πρωί, χαράματα οι κοπέλες του χωριού και μου ‘φερναν λογής-λογής γλυκίσματα και σπόρους. Ήταν το δώρο των ανθρώπων σε μένα. Γιατί ποτέ τους δεν ξεχνούσαν, πως κάθε μέρα εγώ τους έδινα το μεγαλύτερο δώρο της φύσης, το νερό, που δίχως αυτό κανείς δεν μπορεί να ζήσει, ούτε ζώο, ούτε άνθρωπος, ούτε δέντρο και φυτό. Μα και την Πρωτομαγιά με στόλιζαν με μοσχομυριστά λουλούδια και οι κυράδες κρατούσαν το αρωματισμένο απ’ αυτά νερό μου για να ζυμώσουν το πρώτο ψωμί, με το σιτάρι της νέας σοδειάς.

- Μα η ιστορία εδώ δεν τελειώνει, εδώ δεν τελειώνει φώναξαν οι σταγόνες του νερού.

- Τι παραπάνω εσείς μπορείτε να ξέρετε από το γερο-Πλάτανο, τα εννιά Χάλκινα Λιοντάρια και τούτη εδώ την Κρήνη; Είπε με μια φωνή όλη η παρέα.

- Εμείς ξέρουμε εκείνα που δεν ξέρει ο γερο-Πλάτανος, τα εννιά Χάλκινα Λιοντάρια και τούτη εδώ την Κρήνη γατί είμαστε κοσμογυρισμένες σ’ όλο τον κόσμο ξακουσμένες. Για τη ζωή και τα έργα των ανθρώπων θα σας πούμε. Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από εκεί που τη σταμάτησε ετούτη εδώ η Κρήνη. Σε τούτο εδώ το χωριό υπάρχουν κρήνες πενήντα δυο. Η κάθε μια σε κάθε μικρή γειτονιά. Το γάργαρο τους νερό ταξιδεύει κήπους να ποτίσει και τη θάλασσα να συναντήσει. Στα χρόνια τα παλιά έφτανε και στη μεγάλη ρεματιά που οι άνθρωποι είχαν εργαστήρια ξεχωριστά, τα βυρσοδεψία.

- Τι είναι πάλι αυτά, τα βυρσοδεψία, ρώτησε ο Κώστας.

- Ήταν εργαστήρια, όπου τα δέρματα των ζώων οι κάτοικοι του χωριού γνώριζαν καλά να δουλεύουν πριν να γίνουνε παπούτσια και τσάντες.

Σήμερα δεν υπάρχουν πια. Μόνο κάποιες ντριστέλες, όπου εκεί πλένονται κουβέρτες και χαλιά δίχως φάρμακα και χημικά.

- Πολλά μας είπατε χρήσιμα πράγματα και σεις, σας ευχαριστούμε πολύ, είπε η όμορφη παρέα και συνέχισε τον περίπατό της…"

Αν θες να διαβάσεις τη συνέχεια της ιστορίας ή όλο το παραμύθι «Ο Λαγός και η Χελώνα… ταξιδεύουν» πας στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
 http://repository.edulll.gr/edulll/handle/10795/1252, μετά πατάς εκεί που λέει κυρίως κείμενο και κάνεις αποθήκευση. Στη συνέχεια διαβάζεις όλο το παραμύθι που μιλά για τη Μακρινίτσα.

Αν και οι γονείς σου θέλουν να μάθουν περισσότερα πάνε στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
 http://repository.edulll.gr/edulll/handle/10795/1247 και κατεβάζουν το βιβλίο "Τουριστικές διαδρομές στη φύση και την παράδοση του πηλιορείτικου χωριού". Το βιβλίο είναι και για παιδιά.