Η λίστα ιστολογίων μου

Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου 2012

Καθαρά Δευτέρα...


Η Καθαρά Δευτέρα είναι το τέλος της Αποκριάς και η πρώτη μέρα της Σαρακοστής.
Η λέξη Καθαρή εκκλησιαστικά σημαίνει το ξεκίνημα της κάθαρσης των Χριστιανών που αρχίζει με νηστεία.
Από την Καθαρά Δευτέρα ξεκινάει η νηστεία της Μεγάλης Τεσσαρακοστής.
Με τον όρο κούλουμα, εννοούμε τη μαζική έξοδο του κόσμου στην ύπαιθρο, στην φύση για να γιορτάσει την Καθαρά Δευτέρα.
Τα κούλουμα είναι γνωστά και σαν κούλουμπα, κούμουλες, κουμουλάθες ή κούμουλα. Είναι ένα παραδοσιακό λαϊκό πανηγύρι.
Σύμφωνα με το λαογράφο  Νικόλαο Πολίτη η προέλευση της λέξης είναι λατινική, από το cumulus που εκτός από την σημασία του σωρού, σημαίνει και την αφθονία, το περίσσευμα, το πέρας, αλλά και τον επίλογο.
Η γιορτή της Καθαράς Δευτέρας θεωρείται ο επίλογος της Αποκριάς, η οποία ουσιαστικά αρχίζει την Τσικνοπέμπτη και τελειώνει την Καθαρά Δευτέρα.
Σε ορισμένες περιοχές της Ελλάδος την Καθαρά Δευτέρα καθαρίζουν ό,τι απόμεινε από τα μη νηστίσιμα φαγητά της Αποκριάς, διότι και τέτοιου είδους λιχουδιές γεύονται μερικοί, αντί για λαγάνες, χαλβά και ταραμά, ελιές και πίκλες που προτιμούν οι πιο πολλοί, σαν αποτοξίνωση από τα πλούσια φαγοπότια της Αποκριάς.
Σε άλλα μέρη της Ελλάδας, όπως π.χ. στην Ήπειρο, οι νοικοκυρές καθαρίζουν τις κατσαρόλες και όλα τα χάλκινα σκεύη από τα λίπη των φαγητών της προηγούμενης ημέρας με ζεστό σταχτόνερο μέχρι ν' αστράψουν.
Αντίθετα άλλοι βάφουν μαύρα τα πρόσωπά τους με καπνιά ή μπογιά παπουτσιών, καθώς χορεύουν και μεθούν όλη την ημέρα σε υπαίθριες συγκεντρώσεις. Απαραίτητο συμπλήρωμα της Καθαράς Δευτέρας είναι το πέταγμα του χαρταετού στα ψηλώματα. Τους χαρταετούς τους κατασκεύαζαν παλιά μόνοι τους με καλάμια και χαρτί. Ήθελε μαστοριά στο ζύγισμα. Αν δεν τα κατάφερνες να τα ζυγιάσεις, χαρταετό ψηλά δεν έβλεπες.
Με το χαρταετό πέταγαν μακριά κάθε έγνοια του χειμώνα.

Το ημερολόγιο της Σαρακοστής ήταν η κυρά-Σαρακοστή.
Η κυρά-Σαρακοστή, στις περισσότερες περιοχές, ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά, που απεικόνιζε μια γυναίκα, που έμοιαζε με καλόγρια, με 7 πόδια, σταυρωμένα χέρια γιατί προσεύχεται, ένα σταυρό γιατί πηγαίνει στην εκκλησία και χωρίς στόμα γιατί νηστεύει.
Στο τέλος κάθε εβδομάδας, η αρχή γίνεται από το Σάββατο μετά την Καθαρά Δευτέρα, της έκοβαν ένα πόδι. Το τελευταίο το έκοβαν το Μεγάλο Σάββατο. Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο ή καρύδι (περιοχή της Χίου), το οποίο τοποθετούσαν μαζί με άλλα. Όποιος το έβρισκε θεωρούνταν τυχερός και γουρλής. Σε κάποιες περιοχές, το έβδομο πόδι το τοποθετούσαν μες στο ψωμί της Ανάστασης και όποιος το έβρισκε του έφερνε γούρι.

Σε άλλες περιοχές της Ελλάδας, η κυρά-Σαρακοστή φτιάχνεται από ζυμάρι με απλά υλικά και, κυρίως, πολύ αλάτι για να μη χαλάσει. Εξάλλου, δεν τρωγόταν, αφού χρησιμοποιούνταν ως ημερολόγιο. Αλλού πάλι, την έφτιαχναν από πανί και τη γέμιζαν με πούπουλα.
Στον Πόντο, η κυρά-Σαρακοστή ήταν μια πατάτα ή ένα κρεμμύδι και ονομαζόταν «Κουκουράς».Τον κουκαρά τον κατασκεύαζαν οι μητέρες κρυφά από τα παιδιά τους. Αυτός αποτελούνταν από ένα μεγάλο κρεμμύδι πάνω στο οποίο κάρφωναν σε ημικύκλιο εφτά φτερά από κότα ή κόκορα (όσες οι εβδομάδες της νηστείας). Χωρίς να γίνουν αντιληπτές από τα παιδιά τον κρεμούσαν από το ταβάνι. Το κρέμασμα γινόταν την Καθαρά Δευτέρα πολύ νωρίς. Έτσι όταν ξυπνούσαν τα παιδι...ά αντίκριζαν τον κουκαρά να κρέμεται από το ταβάνι και να κουνιέται. Αν δεν συμμορφώνονταν με το κράτημα της νηστείας τα φοβέριζαν ότι θα τα φάει ο κουκαράς. Με τρόπο φυσούσαν τον κουκαρά που καθώς κουνιόταν και περιστρέφονταν προκαλούσε τον φόβο. Κάθε εβδομάδα που περνούσε αφαιρούσαν και ένα φτερό μέχρι να τελειώσουν όλα με το τελείωμα της νηστείας. 
Καλή Σαρακοστή σε όλους…

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΘΑΥΜΑ...

Ποιος να το φανταζόταν; Ποιος θα το περίμενε ότι θα είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε ένα τόσο όμορφο ταξίδι βγαλμένο απ’ τα παλιά;


Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Στο κτήριο Τζόρτζιο Ντε Κίρικο η πόλη του Βόλου έχει την τιμή να φιλοξενεί την έκθεση ζωγραφικής μιας μεγάλης ζωγράφου, της κ. Αγγελικής Κούρκουλου. Τάξεις από τα Δημοτικά Σχολεία, 11ο και 19ο Βόλου, 2ο, 4ο και 11ο Ν. Ιωνίας, Πορταριάς, Ιδρύματος Ανηλίκων, καθώς και παιδιά του Ορφανοτροφείου Βόλου, του Κέντρου Παιδιού Χιλιαδούς και του Παιδικού Σταθμού Μεταμόρφωσης, είχαν την ευκαιρία να ταξιδέψουν μαζί με τα δημιουργήματά της, τα «παιδιά» της. Γιατί ένας δημιουργός δένεται τόσο πολύ με τις δημιουργίες του, που είναι σαν να βγαίνει κάτι από μέσα του, σαν να είναι δικά του παιδιά.
Έτσι και οι μαθητές της Γ΄ τάξης του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ν. Ιωνίας αποφάσισαν μαζί με τους δασκάλους τους να μπουν καβάλα σε ένα σύννεφο και πιάνοντας την αρχή του νήματος από ένα κόκκινο κουβάρι να το ξετυλίγουν και ν’ αρχίσει το παραμύθι...

Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη
πιάσαμε εμείς την άκρη
και χυθήκαμε στα πλάτη
τ’ ουρανού την ευγονία
των χρωμάτων πανδαισία
κι έτσι βρήκαμε τη λύση
παραμύθι ν’ αρχινίσει….

Καβάλα πα στο σύννεφο δεν αντικρίσαμε σειρήνες και νεράιδες, μα αγγέλους αμέτρητους, άλλοι να μας χαιρετούν κι άλλοι να μας οδηγούν σ’ αυτό το ταξίδι της φαντασίας και του αγνώστου, μυημένοι στο να μας ξεναγήσουν στ’ όνειρο, το οποίο μας αποκάλυπτε σταδιακά το ξετύλιγμα της γένεσης, της δημιουργίας του κόσμου . Άστρα, νεφελώματα με άλλοτε πύρινες όψεις κι άλλοτε πανδαισία χρωμάτων και με τη συνοδεία πάντα των άυλων ευλογημένων μορφών, των αγγέλων, που λεπτό δεν μας άφησαν μονάχους μας –φύλακες της κάθε στιγμής-οργώσαμε το σύμπαν, νιώθοντας σε κάθε μας πέταγμα το ρίγος της δημιουργικής έμπνευσης του Δημιουργού.


Το κουβάρι συνεχίζει
και το σύννεφο γυρίζει
γίναμε εμείς σταγόνες
και σαν άλλες πια γοργόνες
εβουτήξαμε με χάρη
στ’ αλμυρού νερού τα βάθη…

Σαν τις κόρες της βροχής γίναμε ένα με το θαλασσινό νερό και συμπαρασυρθήκαμε στο απέραντο μεγαλείο της περνώντας μέσα από βράχια, που έσκυβαν να πιουν το αλμυρό στοιχείο της πλανεύτρας φύσης. Θεϊκά άλογα με τις κυκλώπειες μορφές τους σ’ άφηναν να περάσεις κάτω απ’ το σώμα τους, που σε οδηγούσαν απ’ τη μια άκρη στην άλλη, μέσα από τούνελ με φωτεινούς ορίζοντες στο βάθος, που ήθελες να τους περάσεις και να ζήσεις την κάθε στιγμή ανάμεσά τους. Πάνω στα μάτια-φωλιές των αλογόβραχων αετοί κι άλλα πτηνά του ουρανού αναπαύονταν ταΐζοντας τα μικρά τους.

Μην αφήνοντας στιγμή
του κουβαριού μας την κλωστή
κι απ’ του ήλιου τη βουλή
κατεβήκαμε στη μάνα γη
είν’ ο κύκλος του νερού
που μας έφερε αλλού…
Πεσμένες δροσοσταλίδες πάνω σε άλικες παπαρούνες υπό του πρωινού αστροφωτίσματος του ζωοδότη ήλιου, οργώσαμε τα χωράφια των κάμπων, αφεθήκαμε στο κάλεσμα της γήινης φύσης κι αφουγκραστήκαμε την όμορφη μονοτονία της νυμφικής εξιστόρησης των κατακόκκινων ποών. Σαν κομμάτια ενός παζλ μας μετέφεραν απ’ άκρη σ’ άκρη, αποκαλύπτοντας τα μυστικά της ζωοδότρας πλανεύτρας πεδινής φύσης, που εκείνη τη στιγμή με περισσή αναστάσιμη γλυκύτητα μας φιλοξενούσε. Ένας θεϊκός οργασμός της φύσης! Ασύλληπτες στιγμές!! Ασημένιες κόρες στη σειρά στήνουν -σαν άλλες νύμφες του δάσους- το χορό τους στους μεσογειακούς ελαιώνες. Μεσογειακά τοπία και νησιά ολοτρόγυρα εμπλουτίζουν τη σύνθεση χρωμάτων κι έμπνευσης της ποιήτριας αυτού του μεγαλείου, βαρκούλες σε κόλπους αρμενίζουν μέσα στην αγκαλιά ειδυλλιακών τοπίων, που κυριαρχούν πανταχόθεν. Οι αμυγδαλιές ανθίζουν. Ένα θαύμα όλα τα δημιουργήματα περιμένουν. Ποιο να είναι αυτό;

Όμως εμείς το ζήσαμε. Δεν ήταν ούτε θαύμα, ούτε όνειρο, μα μια ασύλληπτη πραγματικότητα, που προετοιμαστήκαμε να τη ζήσουμε σαν ένα παραμύθι, που το προσέγγισε παιδαγωγικά ο συνάδελφος δάσκαλος κ. Γεράσιμος Τσιμπλούλης με το σχεδιασμό και την επιμέλεια του εκπαιδευτικού φυλλαδίου της έκθεσης και το εμπλούτισε με τους εξευγενισμένους ήχους της φανταστικής μουσικής του ο κ. Παναγιώτης Μπερλής. Δημιουργικές εκφράσεις, που σ’ όλο το μαγευτικό αυτό ταξίδι μας συνόδευαν ενισχύοντας τις εμπνευστικές μούσες, που μας χάριζε η κ. Αγγελική σε κάθε της πίνακα.


Κι η κλωστή τελείωσε ετούτο το ταξίδι απ’ τον αέρα, στο νερό, στη γη. Εμείς όμως συνεχίσαμε να ονειρευόμαστε μέσα απ’ τις δικές μας εμπνεύσεις, που αναδύθηκαν απ’ όσα είδαμε και «πήραμε» απ’ τη σπουδαία ζωγράφο. Δημιουργήσαμε κι εμείς στις τάξεις μας, συζητήσαμε και πάνω απ’ όλα ανιχνεύσαμε ο καθένας μας τα όσα ζήσαμε μέσα σε μια μέρα ξεχωριστή απ’ την καθημερινότητα. Ταξιδέψαμε για τη δική μας Ιθάκη και την κατακτήσαμε. Ήμαστε πανευτυχείς!!

*Η έκθεση συνεχίζεται, μετά από παράταση, έως και την Κυριακή 4 Μαρτίου.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Κόκκινη κλωστή στον αέρα, στο νερό, στη γη…










Την Παρασκευή, 17 Φεβρουαρίου 2012 επισκεφτήκαμε το Κέντρο Τέχνης Τζόρτζιο ντε Κίρικο. Εκεί συναντήσαμε
Κόκκινη κλωστή δεμένη,
σε κουβάρι τυλιγμένη,
μες σε πίνακες ριγμένη,
όλους να μας περιμένει…


Ακολουθώντας την κόκκινη κλωστή γνωρίσαμε το ζωγραφικό έργο της Αγγελικής Κούρκουλου. Είδαμε αγγέλους, αλογόβραχα, παπαρούνες και πρόσωπα. Συνομιλήσαμε, ζωγραφίσαμε και ακούσαμε μουσική του Παναγιώτη Μπερλή. Ήταν μια μουσική που εμπνεύστηκε ο μουσικοσυνθέτης από τους πίνακες της ζωγράφου.
Ας γνωρίσουμε τη ζωγράφο...Γεννήθηκε μια μέρα του Ιούνη στο νησί των Φαιάκων, την Κέρκυρα.






Στο χωριό της έζησε την ομορφιά της φύσης. Μιας και το ηλεκτρικό άργησε να πάει στον τόπο της, σαν το σκοτάδι έπεφτε οι σκιές γινόταν παραμυθένιες φιγούρες και το ολόγραμμα τ’ ουρανού ο καλύτερος καμβάς.
Μα και ο πατέρας της την ταξίδευε στη μαγεία της ζωγραφικής, κάθε φορά που τον έβλεπε να σκιτσάρει πάνω στα τσιγαρόκουτα «Καρέλια». Ο δικός της πατέρας ήξερε με λίγες και γρήγορες  μολυβιές να δίνει ζωή στο ασήμαντο χαρτί.
Μα και ο παππούς έχει τη θέση του στα πρώτα της βιώματα. Κάθε φορά που έφερνε στο σπίτι παστό μπακαλιάρο τυλιγμένο σε στρατσόχαρτο, το χοντρό χαρτί περνούσε στα χέρια της Αγγελικής με την προτροπή του καλοκάγαθου παππού «θα σου χρειαστεί μικρή μου».
Η μικρή Αγγελική δεν είχε τελάρα, δεν είχε ακουαρέλες και χρώματα, δεν είχε υλικά και πινέλα, αλλά είχε την τύχη να έχει στο πατρικό της μια μεγάλη βεράντα. Ναι μια βεράντα δίχως πλακάκια στρωμένη με λείο τσιμέντο.
Στο χωριό της παλιά δεν είχαν πλακάκια και έβαζαν στο πάτωμα ένα κόκκινο χρώμα ή πράσινο ανάλογα με τα γούστα του καθενός. Το δικό της πάτωμα  ήταν κόκκινο, πολύ καλά γυαλισμένο και  η επιφάνειά του επίπεδη. Εκεί, με ένα κομμάτι από σπασμένο μαλακό κεραμίδι, έκανε τις νεράιδες της, τα ξωτικά της. Εκεί τα τοπία, το σύμπαν, όλα, οτιδήποτε έβλεπε ή φανταζόταν.
Στα χρόνια τα σχολικά όλα τα παιδιά, ανάμεσα και η Αγγελική,  έκαναν κατασκευές με κοχύλια και με φασόλια, έκαναν γλυπτική με άργιλο. Η Κούρκουλου ξεχώριζε κι ο δάσκαλος της έδωσε χώρο και χρόνο. Κλεινόταν στην άλλη αίθουσα του σχολείου, τη μεγάλη…και έφτιαχνε τα τεράστια σκηνικά για την 28η Οκτωβρίου, την 25η Μαρτίου και για τις εξετάσεις στο τέλος της σχολικής χρονιάς.
Από την Ελλάδα στη Νέα Υόρκη, μητέρα πια του Άγγελου και της Λητούς. Η συμμετοχή της σ’ ένα  διαγωνισμό ζωγραφικής αλλάζει την πορεία της ζωής της. Τα παιδιά της στο  σχολείο κι εκείνη στο καβαλέτο της σχολής της...
Σήμερα ζει και εργάζεται στο Βόλο.











Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Κόκκινη κλωστή στον αέρα, στο νερό, στη γη...

Η ζωγράφος Αγγελική Κούρκουλου παρουσιάζει στο Κέντρο Τέχνης Τζόρτζιο ντε Κίρικο, στο Βόλο, αναδρομική έκθεση έργων της από 10 έως και 27 Φεβρουαρίου 2012. Μαζί της εκθέτουν έργα τους μαθητές και μαθήτριές της.
Ο εκπαιδευτικός Τσιμπλούλης Γεράσιμος  σχεδίασε και επιμελήθηκε ανάλογο εκπαιδευτικό πρόγραμμα για μαθητές δημοτικού-γυμνασίου, ενώ ο μουσικοσυνθέτης Μπερλής Παναγιώτης έχει τη μουσική επιμέλεια του προγράμματος.
Τα φύλλα εργασίας που θα χρησιμοποιήσουν οι εκπαιδευτικοί κατά την ώρα της επίσκεψης τους στην έκθεση, υπάρχουν στην ηλεκτρονική διεύθυνση:
http://www.angelpaints.com/index.html
Το εκπαιδευτικό πρόγραμμα θα υλοποιείται Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευή 10.00-11.00 και 11.30-12.30 το πρωί.
Καλό είναι το κάθε τμήμα που θα επισκέπτεται την έκθεση να μην ξεπερνά τους 25 μαθητές.
Το Σάββατο 11 Φεβρουαρίου και ώρα 12 το μεσημέρι θα γίνει συνάντηση εργασίας με τους εκπαιδευτικούς που θα δηλώσουν συμμετοχή με τις τάξεις τους για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα.
Πληροφορίες-δήλωση συμμετοχής στο τηλέφωνο: 6995056425
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα γίνουν την Παρασκευή 10 Φεβρουαρίου στις 8.30 μ.μ.